Dijon-Prenois, een circuit met hoogteverschil, blinde bochten en een lang en snel recht stuk. Alleen het laatste spreekt me aan. We rijden met 1000cc met om en nabij de 200pk op het achterwiel. Sommigen wat meer, anderen wat minder, maar het gaat heel snel heel hard. Dat is gaaf, maar ik vind het dan wel zo prettig om te zien waar we naartoe gaan. Zo'n recht stuk biedt dan wel de uitgelezen mogelijkheid om dat vermogen eens ten volle te benutten.
Portimao (zie mijn beschrijving in de Sectie 'Bucketlist') is ook zo'n baan met veel hoogteverschil en blinde bochten. Je moet er zeker een keer gereden hebben, al is het maar om hem af te vinken, maar ik heb mijn draai er nog niet op gevonden. Ben er nu drie keer geweest en meer dan een rondetijd van 1:59.159 zat er niet in. Het is een achtbaan, heel leuk, maar ook in een achtbaan zou menigeen er niet aan moeten denken om zelf het karretje te moeten besturen.
Hoe anders is Dijon-Prenois. Het hoogteverschil is minder extreem en daarnaast zijn de bochten waar je blind instuurt, niet de bochten waar de snelheid het hoogst ligt. Omdat ik altijd veel tijd nodig hebben om nieuwe banen goed in mijn hoofd te krijgen, heb ik via de Duitse organisatie wel wat extra trainingssessies bijgeboekt. Dit blijken er iets teveel te zijn, blijkt naderhand, want om fit te zijn voor de wedstrijd die aan het einde van de dag plaatsvindt, wil je niet al 7 sessies (!) gereden hebben. Ook organisatorisch blijkt dit een hele klus want de Duitse trainingssessies sluiten af en toe direct aan op de kwalificaties van de OW Cup.
We mogen op donderdag om 9:00 direct aftrappen. Aangezien ik 20 minuten na afloop van deze sessie alweer een Duitse trainingssessie kan rijden, besluit ik het rustig op te bouwen. We rijden op de buitenlandse evenementen met een gecombineerde klasse ProCup 1000 en SuperCup 1000 dus tussen de snelste rijder uit de SuperCup en de langzaamste uit de ProCup zit 18 seconden...in één rondje. Toch zijn er in de Top 10 na de eerste sessie ook diverse ProCuppers te vinden, waaronder ikzelf. Mijn tempo ligt echter te laag (en wellicht is het ook nog te koud), want de gemonteerde SC1-achterband kan zo de prullenbak in. Spreekwoordelijk natuurlijk, want we nemen onze oude banden gewoon weer mee naar huis.
De volgende Duitse trainingssessie en kwalificatie volgen direct op elkaar. Elise en ik blijken nog verbazend goed samen wielen te kunnen wisselen. Het is zoals samen een tent opzetten, maar dan anders. Door de opgelopen schade aan de SC1 achterband, besluiten we de eerste kwalificatie te rijden met een gebruikte SC2 achterband. Als ik nu al een nieuwe SC1 zou monteren (Pirelli heeft niets anders bij op locatie, anders dan de nog zachtere - lees: nog duurder in gebruik zijnde - SC0 achterband) red ik het niet met mijn budget van 1 achterband per race. Dat het toch niet helemaal uitkomt door de verkeerde bandenkeuze in de ochtend, is gelukkig door een sponsor voor deze race helemaal opgelost.
Deze race is een set Pirelli Superbike Slicks gesponsord door Stichting Motorrace Amsterdam / MyScootershop van Mitchell Wintersberger uit Amsterdam (www.myscootershop.nl). Uiteindelijk blijkt dat zo'n set banden de overwinning mogelijk maakt! Ook bijdragen aan dit succes? Neem dan eens vrijblijvend contact op.
In de eerste kwalificatie zien we wel dat de extra trainingstijd heeft geholpen, althans voor mijzelf dan. Ik heb niet bijgehouden wie van de OW Cup-rijders ook deze extra sessies heeft geboekt, maar ik kom tijdens die sessies diverse Pro- en SuperCup-rijders tegen. Omdat op dat moment nog niet gebleken was dat er een verkeerde inschrijving heeft plaatsgevonden, lijkt mijn tijd goed voor de tweede startplek in mijn klasse. Deze tijd is neergezet met een SC2 achterband, terwijl ik voor de wedstrijd in overleg juist weer voor de zachtere SC1 heb gekozen. Met de hogere temperatuur van het asfalt en de juiste bandenspanning zou hij nu goed moeten blijven. Met Elise krijg ik het voor elkaar om in 20 minuten voor en achterwiel te wisselen en ongeveer op de juiste spanning te krijgen doordat de te wisselen wielen al in de warmers zaten. Tussen de Duitse trainingssessie en de kwalificatie door nog snel even de pitstraat in waar Elise klaarstaat met de drukmeter. We laten de bandenspanning nog iets zakken en ik ga snel de baan weer op voor de tweede kwalificatie. Al onze inspanningen ten spijt, is een snellere tijd in Q2 niet mogelijk omdat het al snel begint te regenen. Met een tijd van 1:25.645 mag ik in het gecombineerde veld vanaf de 9e plek vertrekken.
Voor de race zelf betekent dit dat ik continu met rijders uit de (snellere) SuperCup-klasse aan het knokken ben. Het is gaaf om te merken dat ik me op de buitenlandse banen echt in de Top 10 van de SuperCup kan mengen en ik eindig dan ook op slechts 10 seconden afstand van het podium in die klasse. Ten opzichte van de ProCup rij ik onbedreigd naar mijn 4e winst op rij.
Is die ambulance een teken aan de wand? Lees snel het verslag van race 2...