Eindelijk was het zover, het eerste wedstrijdweekend van het seizoen. Doordat de voorjaarstraining in Portugal niet veel meer was dan 15 rondjes op een opdrogende baan en in mijn eentje wat rondjes in de stromende regen, ging ik ervanuit dat vooral de snelheid op Assen even wennen zou zijn. De voorspellingen waren echter prima en ik stelde mezelf als doel om in ieder geval op de eerste echte trainingsdag van het jaar met een 1:49.9 te beginnen. Gewoon weer even door die psychologische grens van de 1:50.0 en dan op zoek naar de snelheid van (midden) vorig jaar.
De eerste sessie was nog wat fris, maar met een 1:52.7 al niet verkeerd. Die eerste sessie blijft toch altijd een beetje ochtendgymnastiek voor mij. Of hij nu om 9:00 of om 11:00 is, mijn eerste sessie levert zelden een snelle tijd op. De tweede sessie is het echter direct raak, binnen een paar ronden staat er 1:49.3 op de klok. Ik merk wel dat ik een beetje veel heb gewerkt in de winterstop en te weinig aan mijn conditie heb gedaan. Ik stuur de fiets dan ook na 6 ronden weer de pitstraat in, maar ben eigenlijk zeer tevreden. Mijn remmen zijn naar wens, het blok loopt nog goed en het gevoel is heerlijk. Alleen de conditie laat nog wat te wensen over.
In de sessies daarna probeer ik wat meer ritme op te bouwen en wat minder voor een snelle ronde te gaan. Het levert een mooie serie van rond de 1:50 op en enkele 49-ers. De snelste tijd van die ochtend wordt niet meer gehaald, maar 10-11 rondjes op een constant tempo voelt gewoon prima aan. Het doel voor de eerste dag is gewoon gehaald. Met een schuin oog kijk ik naar de tijden van andere rijders en ik bedenk met dat Top 10 voor morgen een prima startpunt is. Vorig jaar werd ik immers 20e in de eerste wedstrijd dus met een 10e plek zou je het al stukken beter doen.
Op de wedstrijddag zelf staan er twee kwalificaties op het programma. Het is een stuk kouder, maar omdat het direct om kwalificeren gaat en er ook nog weleens wat regen zou kunnen vallen met de tweede kwalificatie, monteren we voor Q1 een nieuwe achterband. Normaal gesproken rij ik de kwalificaties nog wel met (licht) gebruikte banden, maar de vers gemonteerde achterband van de dag ervoor was na een dag echt helemaal weg. Of ik teveel aan het gas hang of de vering niet goed afgesteld staat, kan ik niet duiden, maar dat de achterband al na een paar sessies helemaal weg is, is een feit. De voorband kan nog wel even mee, maar de achterband slijt extreem snel. Op deze manier ga ik mijn begroting van een achterband per racedag niet eens halen, dus reden genoeg om weer eens met een paar (potentiële) sponsors te gaan praten. Ook interesse? Klik hier.
De sponsor van dit raceweekend Verhuurcentrum Binnenmaas, is ook naar Assen gekomen om naar mijn verrichtingen te kijken en ik laat uiteraard graag zien hoezeer ik dat waardeer. Niet alleen in de ontvangst op het circuit, maar ook juist door de prestaties op de baan. Sowieso zorgen we voor koffie en een broodje, maar ook een officieel vest van het You Like Racing Team met de opdruk van zijn bedrijf ligt voor hem klaar. Uiteraard volgt nog de uitnodiging voor 1 van de volledig verzorgde BBQ('s) tijdens het seizoen, maar we gaan nu voor het resultaat...
Voor Q1 hoef ik me niet te schamen. Het is nog geen 49-er, maar het blijft toch de eerste sessie van de dag en het levert de 4e tijd op. We zien wel bij terugkomst dat de achterband al een aardig spoor heeft dus die gaat de wedstrijd niet redden. Nou starten we de wedstrijd sowieso graag op nieuw, maar dit ziet er wel heftig uit. De tweede kwalificatie is wel de verwachting dat onze tijd nog wat wordt aangescherpt en gezien de tijden van de rest van het deelnemersveld, passen we de doelstelling aan naar een Top 6 positie in de race.
Q2 levert niet direct het gewenste resultaat. Ik merk dat een voorjaarstraining niet alleen goed is voor het gevoel met de racesnelheid, maar ook met ritme en conditie. Na een paar keer proberen staat er wel een 49-er op de klok, maar we zijn minder snel dan gisteren en het verhogen van de snelheid kost veel inspanning. Met 1:49.6 staan we 3e op de grid. De tijden liggen dicht bij elkaar en de adrenaline voor de wedstrijd zal ook meehelpen dus we besluiten gezamenlijk dat het podium is waar ik voor zal gaan. Het wachten is lang, mijn race is pas om 17:55 en het is fris. Tegen de aanwezige fans en mijn sponsor voor de race geef ik aan dat als iets me weerhoudt in de race om het podium te bereiken, het mijn conditie zal zijn. Het blijkt anders uit te pakken...
In de aanloop naar de race neemt de vermoeidheid wel een beetje toe. Ik blijf tegen iedereen honderduit praten over de mooie sport, we moedigen de andere klassen aan en we eten en drinken nog wat. Om 16:50 vraag ik aan mijn zus hoe lang het nog is. Nog iets meer dan een uur. Het is mooi dat er zoveel races zijn, maar het geeft wel een vol programma en een race van 17:55-18:30 maakt het ook voor de fans die van ver komen een lange dag. Ze genieten echter wel van de kwalificaties en de andere wedstrijden en kijken net als ik reikhalzend uit naar mijn wedstrijd. Gelukkig is het dan eindelijk zover...
De start van mijn race kan beter, maar mijn derde startplek levert na de schermutselingen van de eerste paar bochten ook echt een derde doorkomst op na de eerste ronde. De nummer 2 heeft plaatsgemaakt voor een andere nummer 2, maar de posities 1 en 3 worden bezet zoals op de startgrid. Deze kopgroep van 3 man legt in de eerste race al een tempo aan de dag dat niet zou misstaan in de Supercup. De klasselimiettijd voor de Supercup is immers 1:47.9 en we rijden de ene na de andere 47-er na elkaar. Hoewel het goed voelt om de eerste race al een tijd te rijden die nog maar 0.3 afligt van mijn beste ronde midden vorig jaar, merk ik dat mijn conditie zo aan het begin van het seizoen duidelijk tekortschiet. Zowel met nog 8 als met nog 6 ronden te gaan, heb ik de mogelijkheid om een inhaalactie te maken, maar het vooruitzicht om met zoveel ronden te gaan nog het veld aan te moeten voeren, doet me besluiten om nog even te wachten. Zolang het gat tussen de nummers 1 en 2 niet te groot wordt, is er voor mij gevoelsmatig geen noodzaak om een poging te wagen. Er is wel heel de tijd een soort harmonica-effect, omdat de nummer 1 in een aantal bochten een beetje van ons wegrijdt en wij dit gat op een paar andere plaatsen weer dichtrijden. Zo komen wij aan het einde van de Veenslang een aantal keer zo dichtbij dat inhalen mogelijk lijkt. Enkele ronden voor het einde van de wedstrijd lijkt de nummer 2 dit ook te willen proberen, maar hij schiet rechtdoor de baan af. Aan het einde van de Veenslang ligt echter wel gewoon asfalt naast de baan. Dit zogeheten ‘fietspad van Biaggi’ zorgt ervoor dat je niet in de grindbak belandt, maar over een plak asfalt je weg kan vervolgen en na de Ruskenhoek (twee bochten) en voor Stekkenwal de baan weer op kan. Voor mij betekent het rechtdoor schieten van de nummer 2 dat ik de tweede plek blijkbaar cadeau krijg. Ik rem laat, stuur aan het einde van de Veenslang rechtsaf de Ruskenhoek en linksaf er weer uit. Ik draai de kraan open om zo snel mogelijk weer aan te sluiten bij de nummer 1, maar dan besluit de nummer 2 vanaf buiten de baan zijn motor weer de baan op te sturen en met een veel lagere snelheid gooit hij zijn motor op mijn lijn. Ik ben verrast en moet van het gas af en uitwijken om erger te voorkomen. Ik probeer mijn motor nog met hem mee te sturen naar de binnenkant van de bocht bij de Stekkenwal, maar hier gooit hij de deur resoluut dicht. Deze actie kan ik begrijpen. Je hebt verdedigende lijnen, aanvallende lijnen, (meerdere) ‘ideale’ lijnen, maar wat hieraan vooraf ging, maakt het anders. Doordat deze coureur zijn motor zonder te kijken weer de baan op stuurt en ik daarvoor uit moet wijken, is volgens mij geen sprake van een normale racesituatie. In de ronden daarna volg ik hem nog wel, maar mijn ritme van daarvoor is weg. Wanneer hij bij het uitkomen van Strubben een fout maakt, zet ik mijn fiets ernaast, maar ik maak een (zelfde?) schakelfout en de versnellingsbak komt in zijn vrij. Mijn concurrent schiet er weer vandoor en tegen de tijd dat ik ook weer aandrijving heb, is het gat te groot om het nog dicht te rijden in deze laatste ronden. Voor de nummer 4 zijn deze schermutselingen een uitkomst, want hij komt snel dichterbij en weet mij te passeren. Ik passeer hem nog wel in de Ruskenhoek, maar rij daarbij een andere lijn, waardoor hij weer onderdoor kan duiken. Als ik snel achterom kijk zie ik dat er geen gevaar van andere rijders meer is. Uit mijn ritme en met een beperkte conditie besluit ik de race op de 4e plek uit te rijden. De nummer 2 zal immers naar mijn stellige verwachting een tijdstraf krijgen voor het van buiten de baan de baan oprijden met een lage snelheid op mijn lijn en dan zal ik alsnog doorschuiven naar het podium. Het is niet de eerste of tweede plaats die ik in gedachten had, maar wel passend bij de omstandigheden. Bij het binnenrijden van de pitstraat, zie ik de nummers 1, 2 en 3 naar het podium gestuurd worden. Ik stop bij 1 van de stewards om protest aan te tekenen, maar het mag niet baten. Na een stevig gesprek in de controlekamer, besluit de wedstrijdleiding de uitslag in stand te laten. Onbegrijpelijk als je het mij vraagt, maar ik heb het niet voor het zeggen…hun conclusie en onderbouwing is onbegrijpelijk voor me, maar ik realiseer me wel dat het allemaal onderdeel is van het spel.
Gelukkig hebben mijn fans een gave wedstrijd mogen aanschouwen met veel spanning en helemaal geen onaardig resultaat. Op naar de volgende race op 28 april!