Eureka!
Kijk eens wat een mooie Brembo GP4-RX remklauwen…
———————————————————meer nieuws na de onderbreking——————————————————-
In deze rubriek staan met name de race- en trainingsverslagen en af en toe enkele algemene berichten over het team. Extra nieuws, reviews en andere artikelen worden via e-mail verspreid en komen op andere delen van de website terecht. Mocht je ook niets willen missen, abonneer je dan hier op onze nieuwsbrief. Uiteraard ontvangen onze sponsors deze berichten als eerste, naast de overige voordelen die het sponsorschap biedt. Ben je benieuwd hoe je kunt ondersteunen, kijk dan even verder op deze pagina of neem direct contact op. Voor allen die dat al doen, nogmaals dank!
———————————————————welkom terug————————————————————————————-
Naast dat het feit dat we het heel leuk vind om te horen dat deze verslagen met zoveel plezier en interesse gelezen worden, is het goed om jullie op de hoogte te houden van alle ontwikkelingen rondom de motoren en het team op het gebied van de motorsport. In dat kader was het wellicht ook goed geweest om een extra bericht te plaatsen tussen de races en trainingen door met als titel 11/6: Eureka!
Eureka! schijnt zoveel te betekenen als ‘ik heb het’, te weten een oplossing voor een lastig probleem. In mijn geval was dit lastige probleem dat ik de motor niet goed tot stilstand kreeg en er ook niet zo lekker mee kon sturen als dat ik gewend was. Nu zou ik graag vertellen dat ik zelf de oplossing heb gevonden, maar daar zou niets van waar zijn. Ik ben heel dom geweest, maar tot op 11 juni is er niemand geweest die me daarop heeft gewezen. Ik hoop dat de belangstelling van de lezer naar het vervolg inmiddels is toegenomen en dat me het stukje goedkope reclame bovenaan is vergeven, maar de kern is dat dit nieuws wellicht belangrijk genoeg was voor een apart nieuwsbericht, maar dat wij het tussen de raceverslagen niet vonden passen.
Wat wil het geval: Op 11 juni 2018 wees een goede vriend en reserve teamlid van het You Like Endurance Racing Team mij erop dat de voorbanden die ik sinds 23 april onder mijn BMW S1000RR liet monteren geen voorbanden waren maar achterbanden, maar dat had jij natuurlijk ook allang gezien aan de foto hierboven.
————————————————————-ruimte om te lachen———————————————————————
Dit is echt waar en het zit namelijk zo. Aan het begin van dit jaar bestelden wij in overleg met sponsoren een grote partij banden om klaar te zijn voor het gehele seizoen en de kosten wat te drukken. Als je je afvraagt waarom deze hobby zo duur is dan zit dat (afgezien van de kosten van vallen) voornamelijk in de banden.
De maten van de Pirelli Superbike Slicks waar wij mee rijden zijn 120/70/17 voor een voorband en 200/60/17 voor een achterband. Ongelukkigerwijs weet ik sinds kort dat er ook motoren bestaan waarbij de maat van hun achterband 120/70/17 is (kleinere motoren en klassieke motoren), welke afmetingen exact hetzelfde zijn als onze voorbanden. Naast het feit dat het me niet was opgevallen op de stickers bij aankoop, blijkt het ook in hele kleine lettertjes op de zijkant van de band te staan.
Na uitvoerig overleg met diverse gebruikers en vertegenwoordigers van Pirelli, jammer genoeg pas nadat ik het proefondervindelijk heb moeten bewijzen, is de meest logische conclusie zekerheid geworden:
“Een achterband is niet geschikt om als voorband te gebruiken.”
“Een achterband is niet geschikt om als voorband te gebruiken.”
Zoveel als mogelijk geef ik tips en deel ik mijn ervaringen met de sport, maar bovenstaande stelling zou zo door Johan Cruijff (voetballegende, 1947-2016), of elke ander zonder kennis van motorsport, kunnen worden ingenomen en iedereen zou het logisch vinden.
Uiteraard zou ik nog heel lang kunnen uitweiden over hoe dat dan is verlopen met die banden en hoe dat dan verder opgelost is, maar ondanks de lange introductie wil ik het verder houden bij het raceverslag van de NK ProCup race op 15 juni. Wow, wat een verschil, een voorband om je voorwiel!
Aangezien de OW Cup organisatie voor dit weekend de ProCup en de overige klassen verdeeld had over de vrijdag en de zaterdag, boek ik deze keer geen training voorafgaand aan de racedag. Op de racedag zelf heb ik dus mogen ervaren wat het is om met een voorband om je voorwiel te racen. De eerste keer dat ik aan het einde van de Veenslang in mijn rem kneep, sloeg ik bijna over de kop. Het voorwiel groef zich gevoelsmatig in het asfalt en alles wat nog verder wilde (rijder of motor), moest er maar overheen. Wat een stopkracht!
Aangezien ik inmiddels 9 achterbanden had gebruikt als voorband, moest ik echt wennen aan het enorme vermogen om de motor af te remmen. En niet alleen het remmen zorgde voor een aardverschuiving (in mijn hoofd). Op het moment dat ik de motor een bocht in wilde sturen, viel deze bijna om. Ik heb met de eerste paar keer insturen (met dezelfde kracht als die ik gewend was geworden in de afgelopen trainingen en wedstrijden) moeten corrigeren omdat ik dacht dat ik al (bijna) op het asfalt lag. Maar zowel het remmen als het extreme sturen is juist daar waar een voorband voor gemaakt is. Dat ik zo overweldigd was dat ik vergat te tanken, mocht de pret niet drukken. Iedereen geloofde er weer in. Zelfs de te hulp geschoten marshall liep trots met nummer 33 op zijn hesje.
Eindelijk viel alles op zijn plek. Ik had de kwalificaties nog nodig om aan het nieuwe geweld te wennen, maar in de race was ik helemaal los. Gekwalificeerd op een 7e plek was ik erop gebrand om iedereen te laten zien dat ik ‘back in business’ was. Na een, zoals zovaak, tumultueuze eerste ronde, was ik in de 3e ronde de eerste die een 1:47 (bijna een seconde sneller dan de Top 3 op dat moment) neerzette. Zowel de meegereisde fans als de vrienden en familie die de race thuis volgden via de livetiming zaten op het puntje van hun stoel of stonden erop. Aangezien ik ook in de 4e en 5e ronde lage 47-ers neerzette waar men nog geen antwoord op had, klom ik van de 7e naar de 4e plek. In de ronden daarna stoomde ik zelfs door naar de 2e plek waar ik tot en in de 9e ronde heb gereden, waarbij ik met rondes van 1:46.8 en 1:46.9 mijn PR op Assen tot nog geen halve seconde benaderde.
De nummer 1 was echter op dat moment ook de snelheid gaan verhogen en ik kwam niet meer dichterbij. In tegendeel, omdat ik in al mijn enthousiasme alles had gegeven, bleek ik flink last te krijgen van opgepompte onderarmen. Dit werd zelfs zo erg dat het me de laatste drie rondes niet eens meer lukte het gas volledig open te draaien op het rechte stuk waardoor ik met driemaal een rondetijd van 1:50 uiteindelijk toch weer net buiten het podium viste. De winst die echter geboekt was, was gigantisch. Het lek was gedicht, de oplossing gevonden. Door het monteren van een voorband om mijn voorwiel vond ik in ineens de ruim 2 seconden terug die ik was verloren!
Eureka! It's gonna be alright!
