Ondanks dat de mensen om mij heen wel blij zijn met mijn podium ben ik zelf niet erg enthousiast over mijn prestatie in de eerste race op het Franse circuit. Dat dit vorig jaar gewoon een dubbel had moeten zijn, is niet meer relevant. Wat relevant was, is dat ik geleerd heb dat je soms ook met het kampioenschap in je hoofd moet rijden. Als dit echter betekent dat ik mijn rondjes ga rijden zonder de bevlogenheid van vorig jaar, dan hoeft het van mij niet. Podium of jodium, de dood of de gladiolen, het zijn van die veelgehoorde uitspraken die wel degelijk de inzet voor een bepaalde race kunnen beschrijven. Ik heb de eerste race gereden alsof het voor het kampioenschap goed was om me in te houden. Ik ben op een derde positie gaan rijden met lang 1 en 2 in het zicht, zonder ook maar aanstalten te maken om te gaan versnellen. En dat terwijl ik toch 2 seconden van mijn snelste rondetijd af zit van vorig jaar, wat zeg ik, zelfs anderhalve seconde van de snelste ronde die ik dit jaar nog neerzette tijdens de Superbike wedstrijd tussen de Zwitsers (zie verslag 26/5 & 27/5).
Dit klinkt wellicht verstandiger dan vorig jaar…indien dit de situatie als die van vorig jaar was geweest. Nu heb ik echter een enorme achterstand opgelopen en speel ik helemaal geen rol van betekenis in het klassement. Ik weet daarnaast al dat door omstandigheden de kans groot is dat ik aan het einde van het seizoen mogelijk races in Zolder en de finale in Assen zal moeten missen en dat dit slechts anders was geweest als ik de titel in zicht had gehad, maar dit is niet het geval. Nee, ik ben hier nu om het maximale uit mezelf te halen in Dijon. Een dagoverwinning zou natuurlijk heel gaaf zijn, maar nog meer zou ik weer even willen genieten van het knallen met de BMW alsof er niets anders bestaat. Het met een glijdend achterwiel de bocht uitkomen en de kraan zo ongenadig hard open draaien dat het gewoon werken is om te blijven zitten. Een voorwiel dat het luchtruim kiest, maximaal ankeren voor de bocht en met alles aan de grond erdoorheen. Heb dit jaar voor het eerst mijn elleboog aan de grond gereden (zonder te vallen dan hè) en zou het super vinden om dat als foto later aan de kleinkinderen te laten zien als het ooit zover mocht komen. Kijk eens, dat was opa. Uiteraard is de elleboog aan de grond geen doel op zich, maar deze sport is gewoon prachtig. De versnelling, de bochten, de vrijheid, heerlijk.
Zowel mijn buren van thuis als wat vrienden en familie komen naar deze race in Frankrijk kijken en ik ga ze laten zien waarom ik deze sport zo mooi vind. Uiteraard weet iedereen dat ik daar honderduit over kan vertellen, maar nu ga ik het ook laten zien. Mijn PR is hier 1,5 seconde sneller dan de winnaar uit mijn klasse in race 1 en het is alleen mijn gevoel wat maakt dat het er nog niet uitkomt nu. Ik twijfel gewoon teveel aan de voorkant door de ongelukkige seizoenstart met verkeerde banden en vervolgens de valpartijen. En bij twijfel altijd gas, toch?
Die twijfel slaat na 1 ronde al toe. Mijn start is opnieuw niet onaardig, maar niet goed genoeg. Bij het opkomen van het rechte stuk voelt het alsof de motor voor wat grip verliest, terwijl ook de achterkant aan de grenzen van de grip lijkt te zitten. Toch pakken de rijders voor me al vele meters, terwijl juist mijn snelheid bocht uit voorheen tot mijn sterkere punten behoorde. Zit ik me dan toch gewoon aan te stellen? Voor mijn gevoel kan ik niet veel meer van mijn banden vragen, maar als de rest zo wegloopt door de hele (lange) bocht en op weg eruit, hou ik mezelf misschien voor de gek. Ik ga dit toch niet weer laten gebeuren? Zit ik nou aan de grenzen van de grip of stel ik me aan? Bij twijfel altijd gas dus ik draai het gas nog een fractie verder op, maar dit is precies voldoende om zo onderuit te glijden. Als ik de achterblijvers mag geloven, en zij zaten er met hun neus bovenop, glij ik met twee wielen bijna tegelijk weg en belandt ik met een noodgang in de grindbak. De laatste bocht op Dijon is een bocht waar je met 200+ uitkomt en het is opnieuw een hele hoge snelheidscrash die een einde maakt aan mijn tweede race op Dijon. Een ezel stoot zich niet voor de 2e keer aan een steen, maar ik stoot me wel voor de 2e keer aan de 2e race in Dijon. Op Dijon rij ik voortaan alleen nog maar de 1e race. Dit levert dan een podium op en dan ga ik zonder tweede race maar met een goed gevoel en zonder lege portemonnee naar huis. Ezel die ik er ben.
De motor heeft gelukkig alleen gegleden en komt er dus relatief goed vanaf. Relatief natuurlijk, want de schademeter loopt al snel weer op. De voor dit weekend nieuw gekochte uitlaat is bijvoorbeeld niet meer zo geschikt om door te verkopen en de nieuwe kuipset is ook weer rijp voor vervanging.